Od Ziry i Misy do Hakai i Andzi - Nieoczekiwane Spotkanie

        Misa brodziła dzielnie w śniegu za swoją matką, która nie zawracała sobie głowy tym czy sobie radzi, czy nie. Brzmi to dość… Brutalnie, ale co poradzić? Taki typ.

- Mamo, daleko jeszcze? - spytała po raz enty mała lwica.

Dla niej ta wędrówka była o wiele bardziej męcząca niż dla Ziry, która była większa. Zira nie zwolniła, tylko wywróciła oczami zirytowana. Nie lubiła takiego marudzenia.

- Skąd mam to wiedzieć? – odburknęła - Jak jesteś zmęczona, to usiądź i odpocznij, ale nie wiem czy mnie dogonisz…

Misa najpierw się uśmiechnęła i miała siadać, ale potem mina jej zrzedła. Przyspieszyła, nie chcąc zgubić swojej mamy.

Oprócz skrzypienia śniegu pod ich łapami, nie było słychać nic. Las wydawał się martwy, a dla Misy - wręcz lekko przerażający. Zero żywej duszy, oczywiście nie licząc ich samych. Tylko cisza. Nawet wiatru nie było, ptaków.

******

        Jakiś czas później, Zira znużona szła z opuszczonym łbem. Wtem Misa - która jeszcze niedawno mówiła, że jest zmęczona - wyrwała do przodu jak na skrzydłach. Jej matka od razu uniosła wzrok i wykrzywiła pysk w grymasie niezadowolenia.

„Co ona znowu wymyśliła?”,

Młoda już zniknęła między drzewami.

- Misa!! - zawołała za nią, wywróciła oczami i pobiegła w tym samym kierunku co młoda.

Po chwili ujrzała jakąś budowlę i dwa czarne wilki, które zaskoczone patrzyły na Misę biegającą naokoło nich. Zira patrzyła na tę całą scenę z lekkim niedowierzaniem, lecz szybko odzyskała rezon. W kilku susach dotarła do obcej dwójki i stanęła naprzeciwko nich, tym samym od razu odwracając ich uwagę od Misy. Popatrzyła w czerwone ślepia przystojnego basiora i uśmiechnęła się czarująco, kompletnie nie zwracając uwagi na towarzyszącą wilczurowi waderę i własną córkę.

- Jestem Zira, a ty? - wyciągnęła swą łapę na powitanie, cały czas szczerząc zęby.

Bez urazy Andzia ;p Kto odpisze? ^^