Od Blindwind do Bran i Jenny - Pierwszy Raz Bez Renji'ego...

        Blindwind nasłuchiwała uważnie czekając aż dojdzą ją jakieś odgłosy sugerujące, że Bran już wylądowała bezpiecznie w jeziorku poniżej i ona może skakać. Wytęrzać słuchu zbytnio nie musiała, bowiem jak Bran ryknęła radośnie, żeby wyrazić swoje zadowolenie zagłuszyła huk wodospadu, który przez tę chwilę wydał się być jedynie niegłośnym szmerem.

„Czyli, że moja kolej”, uśmiechnęła się od ucha do ucha, a w jej niewidomych oczach zaiskrzyły ogniki.

Serce zabiło jej mocniej, kiedy cofała się, żeby zrobić krótki rozbieg. Ale zaraz... Gdzie była krawędź? Gdzie zaczynało się jeziorko? Z którego miejsca miała skoczyć, żeby nie rozbić się o wystające kamienie?

„Cholera!”, nie było Renji’ego brakowało jej jednego z najważniejszych zmysłów.

Zawsze parła do przodu przed siebie na dziko biegnąc do celu, zjeżdżała po wulkanie, wspinała się po górach, pływała wpław rwącymi rzekami... Ale zawsze był przy niej Renji, zawsze to mówił jej rzeczy, których jej szósty zmysł nie był w stanie wyłapać albo oriętował się zbyt wolno. A teraz kiedy stała, gotowa do skoku... Nie wiedziała praktycznie nic o otoczeniu, „widziała” jedynie gdzie jest brzeg rzeki, która kaskadami poddawała się grawitacji i z hukiem lecia w dół rozbryzugjąc się o jeziorko poniżej, zdołała wyłapać także krawędź, z której miała skoczyć (przynajmniej tak jej się wydawało, bo kilka metrów przed sobą nie czuła nic, stały ląd urywał się sprzed jej „wizji”), ale co dalej? Jak mocno miała się odbić? Kiedy miała nabrać powietrza?

„Szlag, skup się, mordo, radziłaś sobie kiedyś bez niego, weź się w garść!”, wilczyca wzięła kilka głębszych oddechów „Mam!”, do głowy wpadł jej pomysł.

Podeszła do krawędzi, musiała przetestować pewną teorię - zwiesiła łeb przez brzeg skały i wytęrzyła zmysły. Skoro umiała wyczuwać co poniektóre nierówności na ziemi (póki były conajmniej wielkości niedużych głazów) to może w pionowym zastosowaniu też zadziała?

- Skaczesz czy nie? – zawołała zniecierpliwiona Bran.

Blindwind pomachała im łapą, żeby poczekały jeszcze chwilę. Jenna nagle załapała co jest nie tak i chwyciła się za głowę.

- O żeś w mordę strzelił, przecież ona jest ślepa, do cholery! A my ją tam zostawiłyśmy! – krzyknęła do Bran, która przybrała głupkowaty wyraz twarzy, po czym spojrzała z powrotem na Wind, która przechadzała się brzegiem skały, wyglądając jak powłucząca łapami żaba, próbując cały czas mieć łeb jak nabliżej wilgotnej ściany.

Dziewczynna ignorowała wrzaski towarzyszek, które dopiero teraz przypomniały sobie, że zielone oczęta Kruk są tylko dla ozdoby. Wytęrzyła zmysły do tego stopnia, że rozbolała ją głowa (choć napływająca do mózgu krew też mogła być temu winna), jednak nie wyczuła przed sobą żadnych nierówności, na które mogłaby się nadziać. Dlatego też sprawdziła całą długość, żeby upewnić się czy wystających elemntów po prostu nie ma czy też ich nie widzi.

- Wind, idę do ciebie, nie martw się! – usłyszała głos Jenny z dołu.

- Nie, nie trzeba! Poradzę sobie! – odpowiedziała kręcąc głową – Dla mnie to przecież chleb powszedni! – machnęła łapą.

„Dobra, albo ta ściana jest płaska jak stół albo ja jestem ślepa jak kret.”, stwierdziła po czym pokręciła głową i uśmiechnęła się sama do siebie kiedy dotarła do niej ironia jej słów, „Dasz radę, w końcu jesteś Blindwind! Kruk Czerwonego Klanu!”, dopingowała się w myślach i nie zastanawiając się już więcej zrobiła dwa kroki rozbiegu (pamiętając jak to zrobiła Bran) odbiła się ku górze po czym zanurkowała niczym strzała sunąc w kierunku wody tradycyjnie robiąc korkociąg (widać kto tu się z Brego zadawał x3).

Po drodze na czuja wzięła hałst powietrza w płuca - sekundę później, a napiła by się wody. Ledwo zamknęła pyszczek z zapasem tlenu przestrzeliła taflę wody wwiercając się z impetem w muł na dnie jeziorka. Wpierw nie mogła uwierzyć, że jej się udało, że o nic nie zahaczyła, że się nie rozbiła o ziemię, że przeżyła ten skok! Wrzasnęła radośnie bijąc piąstkami wodę, jednak głupi był ten pomysł, gdyż uciekł jej tlen, a woda dostała się do gardła. Dziewczyna odepchnęła się od dna pędząc ku powietrzchni, by się wynurzyć.

- Udało mi się! – wrzasnęła gdy po fazie kaszlu opanowała technikę mówienia na nowo – Skoczyłam! Sama! Żyję! Udało się! Widziałyście to? – zaśmiała się, dumna z siebie – Powiedzcie mi tylko jeszcze gdzie jesteście i będzie git.

- Za tobą. – usłyszała rozbawiony głos Bran.

- Ha! Ja chcę jeszcze raz! – odwróciła szczerząc zęby w uśmiechu, cały czas gestykulując piąstką, którą mało nie wyrżnęła Jennie w dynie.

Bran? Jenna? X3