Od Rex'a do Mini-Stadka, Trash'a i Dwóch Pokrętów - "Your Bones Will Perish im Flames..."

        Trzy wadery zagłuszające spokój jego samotnego życia – był w stanie zdzierżyć, kulącego się w kącie uległego Trash’a, który udawał, że go nie ma w tej zakrwawionej jaskini i myślami już uciekał gdzie pieprz rośnie przed tymi satanistami rozpoczynącymi swoje obrzydliwe obrzędy rzucania się czyimś mięsem (które (o zgrozo! Teraz sobie dopiero uświadomił) mogło należeć do niego) – był w stanie zdzierżyć, dwóch intruzów wesoło wpierdzielających się bez zaproszenia na jego teren, zapoznających się z jego pseudo-mini-stadkiem i zachowujących się jakby byli u siebie wśród starych znajomych – był w stanie zabić...

Husk’a już dawno uznał za niepotrzebne ogniwo, nie zagrażające nikomu i niczemu. Jego instynkty może przysłaniały mu rozsądek, ale nie na tyle, żeby nie mógł zauważyć z jaką chęcią samiec by się stąd wydostał, jak bardzo chciał ponownie zostać sam, sam jeden na tym mrozie, byle by mieć cisze i spokój od całego świata. Już wolał zamarznąć w tej dzikiej puszczy wśród srogich śniegów niż spędzić kolejne 5 minut wśród tych rozwrzeszczanych bab, rudego demona i białego zabójcy – Rex to widział (w sumie zauważyć to mógł każdy oprócz Liry i Dani, z których jedna nie oszczędzała dyscypliny fizycznej, a druga integrowała go ze wszystkim co żywe i się rusza) dlatego też młodzik został wykreślony z jego czarnej listy wrogów oraz uznany za niewartego uwagi śmiecia.

Za to rudzielec i wilk, którzy wparowali do jaskini bez żadnej dyskrecji, drąc mordy wraz z dziewczynami, pętając się tu i ówdzie bez stresu, na luzie jakby to oni byli (psuedo) przywódcami tego (pseudo) mini-stadka działali na wilczura jak czerwona płachta na byka, drażniąc wszystkie zmysły, wysyłając tyle pobudzających bodźców, że samiec momentalnie zapomniał o jedzeniu. Spiął mięśnie, a zabójczy wzrok wbił w przybyszów obserwując każdy ich ruch, każdy gest... Beztroscy... Pewni siebie... Weseli... Towarzyscy... Idealny materiał na wroga, materiał na przeciwnika, który bez zastanowienia jest skory podważyć jego autorytet, zjednać sobie zaufanie wader, obrócić je przeciwko niemu i wygryźć go z jego terenów, z jego własności...

Agresja wzrastała w nim z każdą sekundą, z każdym słowem wypowiedzianym przez intruzów - motała jego myśli, tłumiła zdrowy rozsądek, który z lat doświadczeń nawet nie próbował przebić się przez grube mury morderczych instynktów. Samiec powoli podchodził, w głowie układając już sobie plan jak którego rozszarpać, które organy wyrwać najpierw i na ile części je rozerwać...

Niczego nie świadoma grupka gawędziła dalej wesoło, zapoznając się, integrując, zagłuszajac kompletnie ciężki chód samca - którego nogi uginały się z każdym krokiem gotując się do ataku, jego chrapliwy oddech – który dopiero gdy przerodził się we wściekły, gardłowy warkot dotarł do uszu zebranych i wtem zapadła cisza...

Rex mierzył rozjuszonym spojrzeniem przybyłą dwójkę, których rozweselone pyszczki nagle przybrały grobowy wyraz, a rudzielec cichaczem wpełzł pod swojego kompana, żeby wrazie niespodziewanego ataku ucierpiała jego nowa buźka, z którą nie zdążył się jeszcze zżyć niż jego pysk, do którgo zdołał przywyknąć przez te pięć lat lisiego życia.

- A to jest Rex! Kochani, poznajcie się! – zawołała Dania, która jak zwykle jako pierwsza odnajdywała się w niezręcznych/dziwnych/wiszących na włosku (tak jak ta) sytuacjach, po czym oparła się plecami o przednią łapę basiora jakby jej nacisk miał go powstrzymać przed ruszeniem się z miejsca. Samiec postąpił krok do przodu, a mała jedynie szurnęła tylnymi łapkami po skale przesuwając się wraz z jego łapą – Choć... Może lepiej zostańcie gdzie siedzicie, poznawanie się z bliska jest przereklamowane, trzeba myśleć nowocześnie, w dzisiejszych czasach dużo osób... – kolejny krok - ...Poznaje się... – cichy warkot - ... Na odległość? – szczerząca się głupio Danka już leżała na brzuchu całym ciężarem uwieszając się na przedniej łapie samca, którą basior wstrząsnął energicznie, pozbywając się nieznacznej przeszkody.

Lira i Kami dzielnie siedziały na przeciwko Blizny osłaniając tym samym nowych przybyszów, jednak niewiele to dało, gdy potężny samiec na upartego wszedł między nie rozbijając ich mały murek na boki oraz stając naprzeciwko intruzom, górując nad nimi wzrostem. Wilczur nachylił napakowany ostrymi kłami pysk nad białym (w większej części) wilkiem, który skórczył sie nieco nie chcąc przyglądać się z aż tak bliska wyszczerzonym po nasady dziąseł kłom.

- P-po co te nerwy? – zapytał przyjacielsko nowy chcąc jakoś załagodzić sytuację nim pożegna się ze swoim nowo zdobytym ciałkiem – Złość piękności szko... – wściekły ryk przerwał jego wypowiedź.

Sylaba „dzi” stanęła mu w gardle, nie był w stanie jej wydusić, bowiem istniała szansa, że jeżeli teraz to zrobi będzie to ostatnia sylaba jaką w życiu wypowie...

- Jeden zły ruch... – wychrypiał Rex przez zaciśnięte kły, a jego słowa były trudno zrozumiałe przez warkot, który wyrywał mu się z gardzieli – Jeden fałszywy gest... – basior zaczął okrążać dwójkę powolnym krokiem, nie zmniejszając minimalnej odległości jaka między nimi była, a pomarańczowe płomienie błyskały w jego pysku – Jakiekolwiek złe intencje... – rozwścieczony wzrok przypominający ogłupiałe spojrzenie opętanego wbity był w bursztynowe oczy, w których widać było strach, maskowany powagą, jednak przed weteranem nie dało się go skryć, najmniejszą jego oznakę, najdelikatniejsze jego odczucie on zawsze wychwytywał, bowiem było to doznanie, które uwielbiał wywoływać u swych rywali, napawał się każdą jego namiastką,  nawet niewielka dawała mu siły, pobudzała jego rozeźlone zmysły – A to wasze oragany będą pałętać się po ziemi... – ognisty krąg zapłonął wokół dwóch przybyszów tak blisko ich łap, że aż parzyło ich rozgrzane powietrze – I wasze kości będą płonęły w ogniu...

- On tylko tak żartuje! On żartuje! Naprawdę! Serio, to taki nasz... Em... Dowcipniś, tak, dowcipniś pierwsza klasa, hehe, niezły co nie? Efekty specjalne i w ogóle... – Danka znów próbowała wybić samca z amoku i jakoś odwrócić jego uwagę, jednak jej słowa nawet nie zarejestrowały się w jego świadomości, a przyjacielskiego szturchańca nawet nie poczuł, był zbyt skupiony na swej ofierze, na jednej myśli - „wróg”.

Dwójka spojrzała z powątpiewaniem na rudą waderkę, która sama w ogóle nie wierzyła w swoje słowa, ale próbowała je im przekazać tak przekonująco jak tylko mogła. Nagle biały wilk zachichotał nerwowo zdając się na słowa dziewczyny, w końcu był poetą – wiele osób w swoim życiu spotkał, wielu artystów, którzy mieli najdziwniejsze pomysły oraz najwybitniejsze talenty. Może ten tu po prostu był aktorem? Przerażająco realistycznym, wczuwającym się w rolę aktorem, który chciał ich tylko tak miło powitać?

- Uf... Hehe, a przez chwilę serio myślałem, że rozszarpiesz nas na strzępy. – uśmiechnął się na powrót przyjaźnie, jednak jego mięśnie wciąż były spięte.

Szalona Dan szczęśliwa z efektów swojej pracy odetchnęłą z ulgą uspakajając swoje dziko bijące serce.

- No widzisz? Przekonujący prawda? Wybitny talent, mówię ci, jaja są z nim nie raz są jak berety! –  oboje z samcem zaśmiali się już luźniej – Mówimy na niego...

Tego było za wiele - wpierw wtargnął na jego teren, zaczął jednoczyć sobie jego wadery, a teraz śmiał mu się prosto w twarz, lekceważąc jego autorytet oraz pozycję, traktując go jako jeden wielki żart...

Nagle śmiech białego chłopaka został przerwany, Dan pisnęła cicho, a lis stracił dach nad głową, gdy wielkie łapsko zmiotło poetę z nóg chwytając go za szyję, zaciskając się wokół niego niczym wąż z przerażającą siłą i przygważdżając go do ściany jaskini.

- Blizna... – dokończył zdanie Szalonej zachrypniętym szeptem przesączonym nienawiścią...

I jak wrażenia? >3