Od Brego do Dan - Stare, Dobre Czasy...

        Hybryda była przeszczęśliwa towarzystwem małej waderki. Już dawno nikt go nie darzył taką fascynacją i uwagą, już od lat nie widział tych iskier w oczach rozmówcy, kiedy prowadził z nim konwersacje... A przy Dan to wszystko poczuł na nowo. Jej radość, jej optymizm, te dzikie płomienie w oczach - przypominało mu to stare dobre czasy w królestwie, kiedy był u szczytu swej potęgi, kiedy inni liczyli się z jego zdaniem albo schodzili mu z drogi z szacunkiem...

Brego westchnął w rozmarzeniu. Często tęsknił za tymi czasami kiedy miał swoje własne myśli, nikt mu w głowie nie grzebał, nikt nie wcinał mu się wpół zdania, wciskając swoje sasmarkane 3 grosze...

„Ale te czasy już daawno mineeeły, Skarbiee, teraz masz nas!”, w jego wspomnienia wtargnął zimny, ochrypły głos na raz niszcząc cały idealny obraz królestwa i zamazując twarze jego dawnych przyjaciół, które wezbrały mu w głowie „Oni byli fałszywi, zapomnieliście już?” Brego zawarczał zirytowany.

- Idźcie precz, Skarbie, uciążliwi jesteście dziś jak wrzód na tyłku! – wycedził przez zaciśnięte kły – Spać idźcie, precz idźcie!

~ Oj, oj, Skarbie, tak nieładnie! Jak wy się odzywacie?

- Tak, jak na was przystało. – mruknął pod nosem, poczym pokręcił głową.

~ Aj Skarbie, Skarbie w pałacach żeście się chowali, ale kultury za grosz nie macie!

- Odezwali się ci z kulturą, osły jedne!

Brego poderwał się i pogroził pięścią w powietrzu do samego siebie.

~ Nam się wydaje, czy pytanie wam jakieś zadali i niegrzecznie je ignorujecie? Odpuście sobie obelgi rzucane w naszą stronę, poprzeklinacie sobie kiedy indziej, teraz nie wypada rozmowców zostawiać.

- Zamknijcie pyski to może nam się uda na czym innym skupić... – warknął pod nosem, a szczęki aż mu się trzęsły ze złości, opanował się jednak nim na powrót spojrzał na waderkę, która patrzyła na niego z zadartym do góry łbem, czekając cierpliwie aż skończy swoją konwersację (próbowała ją przerwać kilka razy, ale kiedy Brego pochłonięty był w kłótnię z samym sobą naprawdę trzeba było się postarać, żeby odwrócić jego uwagę) – Wybaczcie nam, nie na miejscu było to z naszej strony, ale oni się wtrącili, zignorujmy ich, Skarbie, niepotrzebni oni nam są do szczęścia... – i nie czekając na reakcję Dan (mimo tego, że ta była natychmiastowa) przeszedł do zadanego mu pytania – Nazywają nas Brego, Skarbie, kreatywnie może to nie jest, ale to imię niegdyś dumnie nosiliśmy. Przezwali nas onegdaj też Arrow! Bowiem w przestworzach nie mieliśmy sobie równych! – z tymi słowami rozpostarł skrzydła, wstając nad tylnych łapach oraz nachylając  się nad postacią rudzielca niczym kamienny gargulec – Ale to dawne czasy, Skarbie, bardzo dawne! – rzekł z nutką tęsknoty w głosie, po czym wrócił do zgarbionej pozycji siedzącej.

- Ej! A opowiesz mi o tych „dawnych czasach”? – dziewczyna zamerdała ogonkiem z entuzjazmem i usiadła, gotowa na opowiastkę – Prooooszę! – zrobiła słodkie oczka, a na jej twarzy pojawił się wyszczerz, któremu nie szło się oprzeć.

- Może innym razem... – burknął Brego, jednak szybko potrząsnął głową.

~ Dziecku odmówicie?! Patrzcie jak ładnie prosi! Nie możecie go zawieść!

- Ech... My się z wami mamy, Skarbie... No niech wam będzie *okrzyk radości ze strony Szaleńczej Dan* w końcu ognisko, c’nie? W sam raz czas na bajki. – samiec zatarł łapy, po czym zniżył łeb do poziomu małej waderki.

Tym razem jednak w ślad za pyskiem poszło całe ciało i hybyrda uwaliła się przed suczką niczym stara niedźwiedzia skóra przy kamiennym kominku. Ułożył głowe na ziemi, tak żeby Dan mogła się oprzeć bez problemu o jego pysk (co najwidoczniej jej się bardzo podobało). Wykorzystując okazję Dan oparła się łokciami o jego nos, głowę oparła na łapkach, a rozjarzone od iskier oczy wpatrzyła z podekscytowaniem w jego puste ślepia. Waderka miała tak rozpalone spojrzenie, że wsmędziła by nimi dziurę w białakach hybrydy, gdyby było to tylko możliwe. Nie mogła się doczekać opowieści... Nie, wróć... Nie mogła się doczekać już jej k o ń c a historii, a ten wielki przytulak nie zdążył wydusić z siebie jeszcze ani słowa! Mała wierciła się niespokojnie przed weteranem, nie mogąc się z tego wszystkiego wygodnie usadzić...

- A więc, Skarbie...

- W końcu! – wyszeptała zaciskając łapki w piąsteczki.

- ...Zaczęło się to dawno, dawno temu, bowiem my już starzy jesteśmy...

~ Co wy powiadacie, przecież my w kwiecie wieku jesteśmy zaled...

- CIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚŚ! – Dania przyłożyła palec do ust i całym tchnieniem swych malutkich płuc zagłuszyła drugiego Brego, który tak bezczelnie wciął się w opowieść. Na co on sobie pozwalał? Przerywać sam sobie!

Brego otrzepał pysk z deszczu śliny, który wystrzelił małej z pyska i spojrzał na nią obużony, jak ona śmiała przerywać mu w jego przerywaniu! Jego wyraz twarzy zmienił się jednak szybko w złośliwy uśmieszek.

- Zatkało was, Skarbie, c’nie? Takie małe, a zagoniło was pod dywan... – zadrwił z własnego tchórzostwa, lecz drugi Brego już się nie odezwał (zapewne bojąc się kolejnej kaskady ciągnącej się, spienionej cieczy, której waderka miała pod dostatkiem w japce) – W każdym razie... Kontynuujmy. Zaczęło się...

Dan? X3

Jakbyś potrzebowała zarys tego co on Dani opowie:

Skarb, Skarb, Skarb...