Od Angel do Jaskra - Złodziejka Poetka

<Jeny... Dawno nie pisałam tą postacią. Całe... Chwila! Tylko 27 dni? ._.

Cholercia, myślałam że co najmniej kilka miesięcy. No nic! Uprzedzam

was jednak, że trochę wyszłam z wprawy w posługiwaniu się i pisaniu

opek tą postacią. Ale dobra! Jakoś to będzie>

        Angel siedziała na śniegu. Cześć wilków wciąż spała w najlepsze,

zmęczona po nocy spędzonej przy ognisku. Kilku innych członków stada

zaczęło ze sobą rozmawiać, gdy uznali, że dalsze leżenie nie ma sensu.

Jedni kręcili się bez celu, drudzy siedzieli w ciszy i ich

obserwowali, a trzeci połączyli się w niewielkie grupki i gdzieś sobie

poszli. Gdzie i w jakim celu? - tego dziewczyna nie wiedziała. Ale też

nie miała zamiaru zadawać sobie najmniejszego trudu, by się tego

dowiedzieć.

Piper po prostu siedziała w miejscu i bez sensu bazgrała po śniegu.

Nie była genialną poetką, ale co jakiś czas zdarzało jej się w

niewyjaśniony i nie do końca zrozumiały sposób połączyć czasowniki z

rzeczownikami i przymiotnikami, tworząc coś co na upartego można by

nazwać "wierszem". Chociaż kundelka nigdy tak o nich nie myślała. Dla

niej były to po prostu bazgroły, nic więcej.

Kiedy suczka skończyła pisać, pochyliła się nad tekstem i zaczęła go

po cichu czytać.

Widzę jak księżyc wstaje

I swe oblicze chmurzy,

Gromy i błyskawice

I złą nam porę wróży.

Nie ruszaj w drogę nocą,

Tak się o ciebie boję.

Księżyc na niebie wstaje...

Tekst, który kundelka napisała na śniegu był dość dziwny, ale miał w

sobie pewien ukryty urok. Angel, czytając go sama nie mogła się

zdecydować, czy jest smutny, straszny, czy trochę tajemniczy. A jakby

tego było mało, niektóre zwrotki mówiły o szczęściu i nadziei. Mała

złodziejka zgrabnie połączyła wszystkie te elementy, które na pierwszy

rzut oka nie powinny do siebie pasować. Ale ona i tak myślała o swoim

wierszu, jak o kolejnym bezużytecznym śmieciu.

Lecz nowy wiatr powieje

I smutki me rozwieje

Powrócimy razem, do górskiej doliny

Znajdując oazę spokoju, łączącą nasze krainy.

Nie ruszysz w drogę nocą,

Już się o ciebie nie boję.

Widzę jak księżyc się kłania,

Żegnając nas oboje.

"Kończy się zbyt szczęśliwie." , pomyślała, gdy porównała ostatnie

linijki z pierwszymi. 

Jednak Piper nie miała zamiaru niczego zmieniać.

Nie chciała mieszać w rymach i konstrukcji wiersza. Poza tym jej "czas

natchnienia" właśnie się skończył, więc nieważne jak bardzo by się

starała, i tak już niczego nie napisze.

- Może powinnam zetrzeć to gówno? Zrobię światu ogromną przysługę. -

mruknęła do siebie. 

Nie starła jednak wiersza, tylko dalej się w niego

wpatrywała, jak zachipnotyzowana. Do czasu, aż usłyszała hałas, który

wybudził ją z transu.

- A co my tutaj mamy? - dziewczyna nie była pewna, czy obcy mówi o niej,

czy jej bazgrole. W przeszłości wielokrotnie nazywano ją "czymś", więc

nie byłaby to dla niej nowość.

- Angel. Dla przyjaciół Ann. - była to pierwsza osoba, której suczka

zdradziła swoje imię. Jednak wilk zdawał się być lekko

zdezorientowany.

- Co? Ohhh, mówiłem o twoim wierszu. Nigdy nie nazwał bym damy "czymś".

Wilk uśmiechnął się w jeden z tych sposobów, przez który Angel miała

ochotę dać mu w pysk.

"Jaką ku*wa damą?!"

- To nie jest żaden wiersz. Poza tym zaraz go ścieram.

- Jeszcze nie skończyłem czytać. - odparł spokojnie.

- I nie skończysz. A teraz mnie przepuść.

- Jeszcze tyko kilka fragmentów.

Angel zmrurzyła oczy i uśmiechnęła się do nieznajomego.

- To z ciebie zostanie kilka fragmentów, jak mnie nie przepuścisz.

Basior spojrzał na nią i zaśmiał się serdecznie.

- Zabawna jesteś.

- Nie jestem. A teraz odczep się od tego wiersza. Albo nie. Czekaj, mam

lepszy pomysł.- teraz wilk zupełnie odezwał wzrok od bazgrołów.

- Cóż to za pomysł, Annie?

"Annie?!"

- Układ. Dam ci doczytać pod jednym warunkiem.- wilk uśmiechnął się, a

Piper pomyślała, że gdy jest radosny, wygląda jak nastolatek.

- A jaki to warunek?

Samica wzruszyła ramionami.

- Twoje imię...? -t eraz basior się rozpromienił.

- Jaskier. Miło cię poznać, Annie.

Piper podeszła bliżej do jasnego wilka i przybiła mu "piątkę".

- Dobra, warunek spełniony. Chcesz to czytaj.

Po tych słowach  Jaskier znów zaczął wpatrywać się w bazgroły małej

złodziejki. Dziewczyna czekała aż skończy. Nigdy by się do tego nie

przyznała, ale była ciekawa jego opinii. Zwłaszcza, że wilk wyglądał

na kogoś obeznanego w tym temacie. Takich jak on rozpoznaje się od

razu.

Jaskier? Wybacz mi Nyan, że dałam ci kolejne moje opko do dokończenia.

Zawalę cię tymi dokończeniami XD