Od Hakai do Wszystkich - Zawierucha

        Hakai patrzył na lisa niezrozumiałym spojrzeniem... Nie, w sumie było bardzo zrozumiałe – patrzył na niego jak na wariata, nie mając pojęcia o połowie rzeczy, o których mu rudzielec nawijał. Dość długo siedział i układał sobie wszystko w logiczną całość, ale w końcu zrozumiał mechanizm oraz strategię – choć dalej nie wiedział jakim cudem Pokręt to wszystko skręcił, jednak w tym momencie nie było to aż tak istotne.

- Co? Zły pomysł? – mruknął zawiedziony lis.

- Leo, to jest genialne! – wykrzyknął sekundę późnej i przygarnął lisa czochrając mu grzywkę pięścią (jak widać bolesne uściski wdzięczności są u nich rodzinne).

- Oł, dobra, fajnie, ale czułości możesz sobie oszczędzić! – jęknął maluch wyszarpując się z jego łap – Czyli, że jak? Przyda się? – zapytał stając przed samcem, któremu aż oczy się świeciły z radości, że mają jakiś plan.

- No przecież, jeszcze pytasz! Rozkładaj to na części i marsz na pole bitwy, pokręcie ty jeden. – odpowiedział mu wstając – Zaraz pzyślę ci kilka wilków do pomocy. – rzucił przez ramię wybiegając z jaskini.

******

        No – wracając do punktu wyjścia – opuścili jaskinię.

- Dłużej nie można było? – warknął jednooki basior czekający przed jaskinią, który na głowie i barkach miał już małe kupki śniegu – Noc was zaraz zastanie. – rzucił ruszając za Alfą, który jego marudzące uwagi puścił mimo uszu.

Kilka wilków niosło części od katapulty oraz inne wichaistry, co nieco spowalniało pochód, a coraz głębszy, sypki śnieg w niczym nie pomagał, a padał coraz gęściej, ograniczając widoczność.

- Szlag! Jak mamy w tej zamieci znaleźć Wind i Dean’a?! – wrzasnął Hakai przez narastający wiatr, który zagłuszał jego słowa.

Jakby w odpowiedzi na jego pytanie z zamieci dało się słyszeć wołanie:

- Haaakaaai!

Samiec spojrzał w tamtą stronę, jednak wśród zawieruchy nie było nic widać. Wilk nabrał zimnego powietrza w płuca i zawył ze wszystkich sił, jak najgłośniej umiał. Wiedział, że słuch jego kuzynki napewno naprowadzi ją na właściwy szlak. Jednak wiatr z każdą chwilą narastał, zdmuchując jego głos. Z pomocą jednak przyszły mu wszelakie wilki ze stada i po chwili cała dolina rozbrzmiewała churem wilczych głosów niemożliwych do zagłuszenia.

- Hakai! – Kruk wraz z Dean’em wyłonili się zza ściany śniegu, ledwo widoczni dzięki swoim białym futrom.

Nieśli małe ciałko Renji’ego, a na plecach Dean’a siedziała mała zziębnięta osóbka, może o pół głowy wyższa od Jenny – która przejęła podobną strategię i ujeżdżała Brego. Alfa jednak nie miał czasu na wyjaśnianie wszystkiego, przygarnął jedynie kuzynkę w ramiona.

- Martwiłem się o ciebie, głąbie. – warknął jej do ucha, jednak nie umiał się gniewać, za bardzo się cieszył, że w końcu ją znalazł, żeby marnować czas na kłótnie.

- Wiem, przepraszam, ale Renji potrzebuje pomocy, a Frost ma za cel ma wybicie całej watahy. – pospiepszyła z (bardzo mocno) skróconym wytłumaczeniem.

- Kto? – strach zawitał w czerwonych ślepiach wilczura, choć twarz zachował normalną.

- Frost!

Hakai przeklął pod nosem.

- Idź z nową do Alvy i Andromedy, pomogą ci z Renji’m, Dean, prowadź nas do Frost’a. – rozkazał czerwonooki.

W nim była ich jedyna nadzieja na szybsze znalezienie jego brata, a im szybciej go znajadą tym lepiej, coś bowiem mu podpowiadało, że on stał za tym wszystkim, że czekała go niemiła walka i być może ostatnie spotaknie z bratem...

Kto kończy? ^^