Od Jenny do Urineseriano - Zbyt Szybki Koniec Oprowadzki

        Staliśmy nad zamarzniętym morzem Sinoro. Ja oczywiście, wyglądałam jak debilka stojąc w śniegu po szyję, więc jak najszybciej wyskoczyłam na lód. Poskutkowało tym, że pojechałam kawałek na tyłku a Blind i Uri ryknęli śmiechem, ale ja tylko im pomachałam obracając się do nich pyskiem i po chwili się zatrzymałam. Spróbowałam wstać, wbijając lekko pazury w lód. Udało mi się i wmiarę złapałam równowagę.

Wróciłam do wilków w śniegu, ale nie weszłam do niego. Nie miałam zamiaru znów dać się zjeść.

- No, drogi Uri. To jest morze Sinoro, a to na czym stoisz w lecie jest plażą Sinoro. - wyjaśniłam.

- Mhm. Lubicie tu przebywać? - zapytał, rozglądając się. Prychnęłam.

- Nie wiem, czy lubię. Jestem w tej watasze od wczorajszego wieczora! - odparłam.

- Ach, no tak mówiłaś. - przypomniał sobie Uri i klepnął się w czoło.

- Dżej? - usłyszałam pytanie Blind. Ale jakby gdzieś...

- Kruk! Co ty tam robisz?! - zawołałam do przyjaciółki, która leżała totalnie pokrzyżowana na lodzie i nie bardzo wiedziała, jak i czy w ogóle może się podnieść. Podjechałam do niej i zaczęłam jej spokojnie mówić, którą łapę i jak ma ułożyć. Uri też się do nas ślizgnął i pomagał Blind ustawiać łapy.

- Dobrze, dobrze... Teraz spróbuj przednią lewą postawić... bardziej na lewo... Nie! Nie, Blind to drugie lewo! - krzyknęłam ale było za późno.

- O rany! Znowu?! Mówiłem wam, zostanę płaską deską. - jęknął ze śmiechem Uri, albowiem znów leżeliśmy i gnietliśmy się nawzajem. Na górze Uri, ja i na dole Kruk.

- Ha! Bardzo śmieszne! Złaź bo to ja będę wyglądać jak trawa po spaniu. - warknęłam na wilka.

Gramolił się i gramolił, aż nie wytrzymałam i po prostu go popchnęłam. Odjechał kilka metrów aż... zniknął z wielkim trzaskiem.

- Co to było?! - zawołała Blindwind.

- Szlag! Uri chyba wpadł do wody! - wrzasnęłam, jadąc w stronę wilka. - Blind, jedź za moim głosem! - dodałam.

Cały czas się darłam i obserwowałam przerębel. Jednak po 30 sekundach bezowocnego czekania...

- Kruk, zostajesz na górze i jak nie wrócę za minutę, biegniesz po pomoc, ok? Uri wracaj, do cholery... - powiedziałam, nerwowo rozgrzewając mięśnie do kąpieli w lodowatej wodzie. Muszę go uratować, to moja wina.

- Nie, nie Dżej! Zostań, nie dasz rady, przecież... - Ale ja już wskoczyłam. Usłyszałam jeszcze ostatni krzyk wadery i rozejrzałam się pod wodą. Gdzie ten Uri...

Usłyszałam trzask i głosy na powierzchni. Wypłynęłam i... Zobaczyłam Uri’ego. Całego i zdrowego, mokrego jak deszcz co prawda, ale trudno. Żył!

- No i czemu się nie wydzierasz?! - wrzasnęłam, wyłażąc z z wody i plując płynem przy każdym słowie.

- J-ja... przeee-epraszam...j-ja... - jąkał się basior a szczęka tak mu chodziła, jakby żyła własnym życiem.

- Dobra, skończcie oboje i marsz do Chwasta. Ale już! Schowacie się między korzeniami i się trochę ogrzejecie. No, ruchy! - darła się Kruk.

Poszliśmy więc a raczej biegliśmy...lub też staraliśmy się biec. Wyobraźcie sobie, że macie 50 kilogramowe ciężarki na każdej łapie i musicie z nimi biec. No, to tak właśnie się czułam i zapewne Uri też, bo byliśmy mokszy i śnieg szybko poobklejał nam łapy. Znaczy, mnie to całą obkleiłam więc miałam jakieś 200 kg "nadwagi" ale dałam radę.

Na miejscu schowaliśmy się z Uri’m w najgłębsze zakątki jamy i może nie byliśmy przytuleni, jak radziła Blind, ale ja zaprotestowałam dosyć...mocno. Biała wadera pobiegła upolować nam coś do jedzenia i nie pozwoliła wychodzić, póki nie wrócimy do normalnej temperatury. Leżeliśmy więc w miarę blisko siebie i grzaliśmy się chuchając na łapy i rozcierając mięśnie. Po chwili ciszy przerywanej dzwonieniem zębów, odezwałam się:

- Uri? Przepraszam. Bo to moja wina, że... - przerwał mi.

- Ale Jenna, nic sie nie stało, nie wiedziałaś, że lód pęknie. - powiedział i uśmiechnął się.

Skrzywiłam się ze śmiechem.

- Ale ja nie o tym. Mówię o tym, że miałam cię oprowadzić, a nie wrzucać do wody. - prychnęłam.

Uri się zmieszał.

<Uri? Dzyń, dzyń, dzyń zębami XD >