Od Jaskra - Ratunek

-WRACAJ TY WIERSZOKLETO!- wydarł się jeden ze ścigających mnie basiorów.

-Ani mi się śni!- odparłem udając twardziela, jednak w rzeczywistości moje serce biło jak u spłoszonego królika.

Moja sytuacja nie wyglądała ciekawie. Otóż ścigała mnie szóstka basiorów. Byli to bracia wilczycy, którą podrywałem niezbyt elegancko. Ona co prawda tylko zarumieniła się i zachichotała. Jednak jej bracia wzięli mnie chyba za jakiegoś pedofila czy coś w tym stylu. Gonią mnie do obecnej chwili.

Początkowo myślałem, że takie gigantyczne kupy muskułów szybko się zmęczą, a tymczasem ja, sprytny i zwinny poeta, czmychnę w las i tyle mnie widzieli. Było zupełnie na odwrót. Basiory doganiały mnie a ja robiłem się coraz bardziej zmęczony. W końcu schowałem się za róg jakiejś jaskini uporczywie zastanawiając się co robić. Nagle zauważyłem stojącego opodal wilka. Schowałem się za nim.

-Co...?!- zaczęła wilczyca (dopiero teraz rozpoznałem jej płeć).

-Nie teraz! Ratuj!

-Przed kim?

-Tu jesteś!- zawołał tryumfalnie jeden z basiorów. Cała szóstka już chciała nas zaatakować, ale chyba zmienili zamiary gdy rozpoznali wilczycę.

-Czego tu jeszcze szukacie?- warknęła zniecierpliwiona tą ciszą.

-Posłuchaj- zaczął wyjaśniać szef bandy- Oboje nie chcemy kłopotów, prawda? Oddaj nam tego tchórza żebyśmy go mogli porządnie sprać.

Spojrzałem błagalnie na wilczycę. Ta przewróciła oczami i odparła:

-Tak się składa, że również muszę mu dołożyć. Nie macie na co liczyć. Zaraz zostanie z niego mokra plama.

Szóstka westchnęła smutno. Chyba liczyli, że to przez nich z wielkiego poety Jaskra zostanie kupka nieświeżego kompostu. Odeszli.

Gdy tylko zniknęli za rogiem odruchowo zasłoniłem się łapami.

-Proszę, nie po pysku!- jęknąłem spodziewając się bitki.

Jednak wilczyca nic mi nie zrobiła. Poszła sobie w stronę lasu. Pobiegłem za nią.

-Czekaj!- zawołałem.

-Czego jeszcze chcesz?- spytała oschle wilczyca.

-Chcę ci podziękować- powiedziałem.- Gdyby nie ty ta szóstka na pewno by mnie rozszarpała!

-I co? Zaproponujesz mi dożywotnią służbę?- rzuciła sarkastycznie nieznajoma.

-Gdzieżby! Tylko bym marnował swój talent!- odparłem.- Potrzebuję tylko twojego imienia...

-Po co ci ono?

-Chciałbym ułożyć dziękczynną balladę o odważnej wilczycy ratującej biednego poetę przed armią potworów.

-Armią bym tego nie nazwała- mruknęła wilczyca.- Poza tym nie chcę ballad.

-Dobra to może wiersz?

-Nie.

-Piosenka?

-Nie.

-Fraszka?

-NIE!- warknęła mi prosto w pysk.

-Dobra, dobra. Nie stresuj się tak.

Wilczyca warknęła z frustracją. Coś mi się wydaje, że to będzie bardzo ciekawa podróż...

Agonia? Dokończysz?