Od Angel do Aspen i Brego - Pierwszy raz w przestworzach

        Takie małe stworki jak Angel mają do siebie to, że ich wścibskość i zwyczaj wpychania nosa wszędzie tam, gdzie jej nie chcą niejednokrotnie mógł przyczynić się do jej zguby, bądź w lepszym wypadku tylko mniej poważnych urazów i uszczerbku na zdrowiu. Tak też było owego pamiętnego dnia, gdy zdecydowała się dosiąść grzbietu ogromnej (a dla kogoś takiego jak Angel wręcz kolosalnej) hybrydy i pofrunąć na niej wysoko w przestworza. Nigdy jeszcze nie latała. Poważnie! Choć w tak młodym wieku (a spryciara miała dopiero dwa latka na kącie) zdawałoby się, że spróbowała już wszystkiego… Nurkowanie, skakanie z urwisk, kradzieże, gimnastyka, tory przeszkód po spróchniałych gałęziach (czego dziewczyna nie poleca, a nawet odradza, chyba że jest zima, a pod wami znajdują się ogromne zaspy śniegu. To co innego)… Wszystko, wszystko tylko nie latanie! 

Nigdy nie spotkała też żadnego stwora, który miałby skrzydła. Owszem, widywała w życiu nie tylko psy, czy wilki. Znała kilka hybryd, choć były to raczej przelotne znajomości. Były wśród nich mieszanki kilku gatunków zwierząt, niektóre miały w sobie coś z gryzonia, inne jeszcze łuski jak u ryby. Jedne wielkie, inne malutkie, choć i tak większe od niej. Ale żadna z nich nie miała skrzydeł! Pierwszy raz widziała hybrydy, które potrafiły latać... Bo w rzeczywistości były one aż dwie! Nie tylko gadający do siebie Brego, który również miał coś z nietoperza, ale i pierzasta Aspen, która miała ogromne i bardzo ładne skrzydła. Poza tym latała jak doświadczona mistrzyni! 

No i jeszcze ten smok… W życiu nie widziała większego zwierza z łuskami niż wąż (za którymi, swoją drogą nigdy nie przepadała, zwłaszcza gdy kąsały swymi ostrymi, wampirzymi kłami). Poza tym nie spodziewała się, że na tych terenach żyją smoki. Przecież nie dość, że to wielkie bydle, ma skrzydła to jeszcze w dodatku zieje najprawdziwszym ogniem. Nie no, spotkania z czymś  t a k i m  Angel nie mogła przegapić. Nie ma mowy! 

Dlatego też bez dłuższego namysłu, wdrapała się na grzbiet rogatej hybrydy, która wyglądała jak bestia z najgłębszych czeluści Piekieł. Była podekscytowana wszystkim co się wokół niej działo. Przecież zaledwie kilka godzin temu wisiała sobie na gałęzi drzewa, a gdy spadła po kolei liczyła wszystkie kosteczki… A teraz? Teraz nie dość, że była cała i zdrowa, to jeszcze znalazła przyjaciół! Nowych kompanów, którzy nie mają zamiaru jej zjeść, a z którymi przyjdzie jej przeżyć kolejną, niesamowitą przygodę. Wszystko zdawało się być wspaniałym snem.

„Ale jeśli faktycznie śnię”, pomyślała kremowa kundelka, „To własnoręcznie zatłukę tego, kto odważy się mnie teraz obudzić”.

Ponieważ nic takiego nie miało miejsca, a świat dookoła niej wydawał się jak najbardziej prawdziwy, to jej radość wzrosła niemalże dwukrotnie. Choć prawie nie przypłaciłaby tego rozkojarzenia upadkiem na ziemię, kiedy to Brego odbił się od zaśnieżonego podłoża, bez żadnego ostrzeżenia. Całe szczęście, że Angel w ostatniej chwili zdołała złapać się jego sierści, unikając tym samym bliższego spotkania w glebą. I polecieli…

Przez chwilę Ann nie mogło przyzwyczaić się do prędkości, jaką rozwinęły obie hybrydy. Nie mogła otworzyć oczu, dlatego też co chwila mrugała swymi przymrużonymi ślepiami, w które niemiłosiernie wiał silny wiatr. Po jakimś czasie lotu obie hybrydy zdecydowały sobie urządzić mały konkurs powietrznych akrobacji. Wszystko fajnie, szkoda tylko, że gdy Brego wywinął w powietrzu fikołka, pozbył się przy okazji swego kudłatego jeźdźca…

Nie powiem, że upadek był miły, a jak na ironię suczka znów zleciała na drzewo i wisiała do góry nogami na jednej z gałęzi. Jak nietoperz… Po raz kolejny. Całe szczęście, że obydwie hybrydy latały wtedy dość nisko, inaczej te skoki z grzbietu Brego mogłyby wyglądać nieciekawie. Chwilę później Aspen przypomniała swemu towarzyszowi o ich małej kompance i właściwie tylko dzięki temu kundelka nie spędziła kolejnego dnia wisząc bezwładnie na łysym drzewie.

Dalszy lot zapowiadał się już znacznie ciekawiej, choć ku wyraźnemu ubolewaniu Angel (która najwyraźniej nie nauczyła się niczego po wcześniejszym upadku) był znacznie spokojniejszy. Rogata hybryda leciała dumnie, z rozpostartymi skrzydłami nietoperza. Głowę miał uniesioną i wpatrywał się swymi oczami bez źrenic w jakiś punkt… Daleko, poza wzrokiem Angel.

- Aaaa…- zagaiła Angel, podchodząc bliżej uszu ogromnego stwora, tak by świszczący wiatr nie potrwał jej słów - Dlaczego szukacie tego smoka?! - nie lubiła podnosić głosu, choć w takich okolicznościach był to jedyny sposób komunikacji.

-To długa historia, Skarbie. Jak znajdziemy Jennę, wszystko dokładnie Ci opowiemy.- wyjaśnił Brego, po czym zerknął na Aspen, jakby szukał u niej potwierdzenia swym słów. Pierzasta samica pokiwała energicznie głową i rozradowana znów zapikowała w dół.

- A widziałeś kiedyś smoka?! Bo ja nie. Ale chcę, i to bardzo! - zaczęła pleść trochę bez ładu i składu, jednak lecąc na grzbiecie wielkiej hybrydy z wizją upadku na ziemię ciężko jest składać poprawne zdania - Myślisz, że jak wielki jest ten stwór?!

- Zdecydowanie większy od nas, Skarbie. A już na pewno od takiego małego nietoperka jak ty!

- No i ja nie mam skrzydeł, nie to co smoki.

- Racja, Skarbie, racja. - po chwili rogata hybryda złożyła swe skrzydła i bez ostrzeżenia poszybowała ostro, w dół. 

Całe szczęście, że kundelka przez cały czas nie straciła czujności, inaczej spadłaby ze znacznie większej odległości. A wizja upadku i zostania wielką, kremową plamą futra z oczami (bez skrzydeł) nie za bardzo do niej przemawiała.

Brego po chwili rozłożył swe czarne skrzydła, jakby chciał tym samym udowodnić, że nie tylko smoki je posiadają. Po chwili zaśmiał się nisko, dumny ze swojej sztuczki. 

- A jak spotkamy tego smoka, to co potem? O! Ja wiem! Mogę mu przyłożyć!? - uniosła do góry „pięść” w geście osoby gotowej do walki. 

Mało przy tym nie straciła równowagi, jednak całe szczęście udało jej się utrzymać na grzbiecie ogromnej hybrydy. W końcu była już doświadczonym jeźdźcem po przejściach.

Aspen słysząc okrzyki bojowe tak małej i niepozornej osóbki, jak Angel zaśmiała się wyraźnie rozbawiona i podleciała bliżej towarzyszy, kończąc tym samym na chwilę powietrzne wygłupy i akrobacje.

- Angela, tego smoka bić nie chcemy. - uśmiechnęła się do towarzyszki - Poza tym dla niego będziemy jak małe mrówki.

- I nie zapominajcie Skarby, że on ogniem zionie. A ma tak twarde łuski, że prędzej pokruszycie sobie ząbki, niż się przez nie przebijecie.

Wizja utraty zębów nie za bardzo spodobała się kremowej kundelce. Bo przecież na świecie istniało jeszcze tyle rzeczy, które mogła nimi podziurawić i tyle kawałków mięsa, które mogła rozszarpać. Poza tym szczerbaty kundel wywołałby zbyt dużo kpin, jakby już przez swój rozmiar nie była na nie skazana. Nagle z rozmyśleń wyrwał ją rozradowany krzyk Aspen.

- Jest, mam!

- Smoka?! - ożywiła się nagle i strzygnęła swymi kremowymi radarkami.

- Nie, ale mam trop Jenny, pamiętam jej łapy, jest z całą grupką. Zaraz ich wyśledzimy i będziemy mogli zapytać o smoka! –na tą wieść każdy z kompanów tej niewielkiej, trzyosobowej grupki „poszukiwaczy smoka” ucieszył się w duchu. Skoro As wyśledziła Jennę, to znaczy, że znalazł się w końcu ktoś, kto pokaże im drogę do smoczej jamy. Angel już nie mogła się doczekać. Jak bardzo chciała zobaczyć tego smoka!

- No to lecimy do Jenki, Skarby. Trzymaj się, Nietoperku! - to ostatnie krzyknął w stronę Angel, tym razem ostrzegając ją przed „turbulencjami”. 

Obie hybrydy złożyły skrzydła i ostro skierowały się w dół…

Aspen? Brego? 

W końcu wtrąciłam swoje trzy grosze! x3