Od Jaskra do Pseudo Stadka i Rex'a - Ballada o lisie

        Poeta odetchnął z ulgą i począł opuszczać się w dół pnia, cały czas kątem oka bacznie obserwując białego weterana. Będąc już dość nisko nad ziemią Rex prychnął wzgardliwie. Ten mały dźwięk wystarczył, by Jaskier w ułamku sekundy znalazł się metr wyżej, a Leo niemal dostał zawału. Wierszokleta zamarł w zupełnym bezruchu, a gdy atak nie nastąpił osunął się już spokojniej na ziemię. Postał tak minutę, aż w końcu odważył się wziąć oddech.

  - Dobra jest, Leoś! - zawołał do lisa. - Możesz zejść! Jest bezpiecznie...Względnie - dodał słysząc ostatnie już warknięcie Rex'a.

  - NIE MA MOWY! - odpowiedział uparcie Leonardo.

  - Weź przestań! - Jaskier starał się go jakoś przekonać. - Nic ci się nie stanie!

  - DOBRE SOBIE! TO NIE TY RZUCIŁEŚ BOMBĘ POD ŁAPY ŻYWEGO CZOŁGU!

  - A czymże jest ,,czołg"? - rzucił zdezorientowany poeta do Kami. 
Wadera wydawała się mu najbardziej rozgarnięta w tym popieprzonym stadku. 

  Niestety i ona pokręciła łbem. Rex, zupełnie znudzony patrzeniem jak jedna łajza próbuje ściągnąć z drzewa drugą łajzę bez użycia siły, ruszył wolnym krokiem z powrotem do jaskini. Głuche tapnięcie poinformowało towarzystwo, że gdzieś tam się położył. Lira nie czekając długo pobiegła za nim. W końcu pod drzewem został tylko Jaskier i Danka bacznie obserwująca całe zajście.

  - Słuchaj! - spróbował po raz ostatni. - Nie mam zielonego pojęcia co to ,,czołg", ale mam pojęcie co oznacza ,,bezpiecznie". Blizna już nam nic nie zrobi! Słyszałeś! Inaczej przyjdzie Blindwind i nastuka mu widelcem rozumu!

  Leonardo obrócił się niepewnie na gałęzi. Nagle zdał sobie sprawę, jak bardzo jest wysoko nad ziemią. 

  - J-j-ja-a...z-z-za wysoko tu d-dla mnie! - wystękał, w końcu wyjaśniając jego prawdziwe obawy przed zejściem.

  - Trzeba było tak od razu! - Jaskier uśmiechnął się. - Skacz!

  - C-co?! - lis uczepił się mocniej gałęzi. - Zgłupiałeś do reszty?!

  - Nie bój się! Złapię cię!

  - To mnie pocieszyłeś! - odparł ironicznie Pokręt.

  - No co ty, stary! Nie ufasz mi?

  Leo w końcu spojrzał w dół. Jaskier przysiadł na tylnych łapach i wyciągnął przednie do góry w zachęcającym geście. Lis przełknął ślinę i stanął na gałęzi na trzęsących się łapach. Nie może przecież siedzieć tu wieczność. W końcu spiął się w sobie i zeskoczył...

  Lot był krótki, a lądowanie bolesne. Jaskier ruszył się o sekundę za późno i ruda kita mignęła mu przed nosem po czym zniknęła w - na szczęście - wyjątkowo głębokiej zaspie. Poeta i Dania nachylili się nad dziurą w kształcie lisa.

  - No i w pizdu, wylądował - skomentowała wadera.

  Leo jedynie jęknął.

* * * * * *

        Gdy poturbowany i załamany psychicznie Pokręt w końcu usiadł przy ognisku (na wszelki wypadek po przeciwnej stronie niż Rex), a obok niego Jaskier, zapanowała względnie spokojna atmosfera. Kami i Danka dalej co prawda patrzyły to na Bliznę, to na dwóch pokrętów, ale sam agresor i jego niedoszłe ofiary byli spokojni. Wierszokleta dzielnie znosił wzrok jednookiego weterana, Leo już nie tak dzielnie. W końcu Poeta zdecydował się rozluźnić atmosferę. Wyprostował się i zaproponował:  
- A może ktoś chce posłuchać ballady?
  - Ballady?! - Dania ożywiła się i zapomniała już o pilnowaniu Rex'a. - Ja chcę! Ja!
  - Pozwólcie, że uznam to za przyzwolenie - Jaskier uśmiechnął się i zamyślił na chwilę. 
Co by tu pasowało? Nie pamiętał zbytnio żadnych pasujących ballad. W końcu zdecydował się zaimprowizować. Wziął oddech i zaczął recytować śpiewnym tonem:

Żył raz sobie rudy lisek

Co podkradał winogrona z misek.

A winogron strzegł pies bury,

Ten co bronił gospodarstwa mury.

Raz przyłapał biednego lisa.

W las pogonił sprytnego urwisa.

Gonił bezmyślnie po lesie zwierzaka

Aż ten na drzewo dał drapaka.

,,Złaź!", huczy pies. ,,Złaź łapserdaku!

Bo marny będzie los twój biedaku!".

A lis ani ruszy, na psa ino syczy,

wołając doń ,,Nie dostaniesz zdobyczy!

Prędzej mi przyjdzie na drzewo mój zgon

Niż w tą ,,opiekę" oddam się twą!".

Tak więc pogrywa? Pies jest cierpliwy,

Siedzi pod drzewem. Aż znudzony niby

Do domu zawraca. I nie wrócił już.

Po burym strażniku pozostał kurz.

Lis z cierpliwości swej dumny do nory wraca

I już myśli, czy mu powrót będzie się opłacał.

Skoro ta psina durna jak głaz,

Nudzi się szybko, męczy ją czas,

To co gdyby wrócić tam jutro,

Na koszt winogron narażać futro?

Jak tam narażać, skoro nic się nie stanie!

Z tą myślą rano wesoły lis wstaje.

  Tu poeta urwał i zamyślił się.

  - No i? - pisnęła Danka. - I co dalej? Gadaj co dalej się stało!

  - Nie wiem... - odparł basior. - Zabrakło mi pomysłów.

Danka? Rex? Teraz wy się pomęczcie, bo skończyła mi się wena na ballady XD