Od Donatana do Finn'a - Tajemnicze wody cz.1

        Wszystko o czym mówił Finn podczas ich 'spaceru' Danatan dokładnie sobie zanotowywał. Ale dobrze trafił! Nie dość, że w tak zwane 'spokojniejsze dni' to jeszcze spotkał się z wyjątkowo uprzejmym młodzieńcem. W dodatku ten nie zdradzał oznak zbytniej nieufności... Co prawda nie można liczyć, że i reszta stada tak pogodnie przyjmie jego obecność, ale zawsze oznaczało to jakaś szansę. Chociażby z tego powodu, że młodzian swoim zachowaniem dodał mu otuchy wampir zaczął go szczerze choć powoli coraz bardziej lubić. Zdecydowanie spróbuje go do siebie przekonać - nie omieszka też spotkać się z jego, ponoć groźną - siostrą. Wszak pokazanie, że od nikogo nie stroni jest kluczem do zbudowania dobrych relacji z członkami watahy. Poza tym - jak zaczepna mogła być dama o wdzięcznym imieniu Maura? Chyba całkiem porządnie, skoro mówiono o niej Puck, co brzmiało twardo, krótko i krzykliwie. Taka właśnie jest? Ech, kto wie - jeżeli będzie mieć trochę szczęścia to w końcu przekona się osobiście. Nie dowiedział się zresztą tylko o tej dziewczynie - poznał i zapamiętał imiona jeszcze dwóch, stosunkowo nowych u Wariatów wilków - niejakiego Trash'a oraz Danię. Założył, że Trash to mężczyzna, choć przekonał się już niejednokrotnie, że imiona potrafią bardzo zmylić jeśli chodzi o płeć, przygotowywał się więc na wszystko. Chociaż nie zniósłby, gdyby Dania okazała się być facetem. Fuj! Swoją drogą ciekawa jakie jeszcze indywidua mieszkają na tych ziemiach... 

No i ta sprawa z wojną i potworem, ah, szkoda, że tego nie widział! Może gdyby trafił tu wtedy mógłby im pomóc w pokonaniu stwora? Tylko czy to aby na pewno byłoby dobre pierwsze wrażenie? No cóż, i tak już na to za późno. Pokaże się im od tej łagodniejszej, choć zdecydowanie mniej imponującej strony. No, ale jak widać - dzieją się tu doprawdy ciekawe rzeczy... Oj, nie będzie się nudził.

- Alić dowiedziałem się od cię bardzo ważnych informacyj - Przerwał w końcu zgodną ciszę panującą między nimi od kilku minut i uśmiechnął się pod nosem - Masz moją pełną akceptycję - Teraz życzliwy gest skierowany został bezpośrednio ku młodemu malarzowi - Może nadejdzie godzina, w której będę mógł się tobie należycie wywdzięczyć.

Finn skinął głową z uśmiechem i zerknął na towarzysza.

- Jeżeli będę mieć z czymś kłopot to się do ciebie zwrócę. - Zapewnił być może nie wiedząc jak poważnie Donatan traktuje te słowa. 

Niemal już zaczął czekać by młodzieniec go o coś poprosił. Nie lubił być długo dłużnym, poza tym - jak najszybciej chciał udowodnić, że się tutaj przyda... Tylko, że oczywiście to nie działało w ten sposób. Heh - nie sądził że kiedykolwiek zacznie mu być tak śpieszno - zazwyczaj był bardzo cierpliwym łowcą. Jak widać atmosfera tego miejsca już poczęła mieszać mu zmysły.

Oboje znów szli w milczeniu, gdy nagle Don zastrzygł uchem i odwrócił głowę. Finn odruchowo stanął i spojrzał na niego badawczo.

- Coś się stało? - Spytał i spojrzał w tym samym kierunku co i starszy wilk. Ten zaś znowu trochę obrócił głowę.

- Zdało mi się, że coś jako ciekącą wodę słyszę. Czy możesz się wsłuchać? - Zapytał, a widząc jego jakby zaniepokojony wyraz twarzy przymknął oczy i wsłuchał się w szum lasu. 

I tak - usłyszał wyraźnie - w pobliżu znajdował się jakiś strumień. Odgłos był dość wyraźny, nie wiedział więc czemu Donatan ma takie problemy z pochwyceniem go.

- Słyszę - Odparł nie wdając się w szczegóły. - Jesteś spragniony? Możemy udać się w tamtym kierunku, choć zapewniam cię, że po drodze znajdziemy jeszcze nie jeden strumień. - Zaproponował gotowy pójść za życzeniem nowego. 

On jednak zamiast odpowiedzieć przysłuchiwał się dalej coraz bardziej marszcząc przy tym brwi. Młody zaczął się niepokoić. Lecz nim otworzył usta Donatan rzekł:

- Coś jest niedobrego w tym wydźwięku. Możbyśmy lepiej na to mieli baczność? 

- Co masz na myśli? - Finn znów zaczął nasłuchiwać, ale ciche szemranie wody nie wzbudziło w nim żadnych negatywnych odczuć. O czym więc mówił wilk?

- Podejdźmy ciut bliżej, z tego miejsca nie mogę dobrze wysłyszeć... Ale nie podoba mi się zbytnio ten odgłos.

Chłopak zdziwił się nieco, ale przytaknął skinieniem głowy i ruszyli za dźwiękiem. Po drodze zastanawiał się co jest w nim takiego nieodpowiedniego...

Minuta za minutą, zostawiając na śniegu ciągnące się ścieżki odcisków łap zbliżali się do celu. Zauważyli przy tym, że las coraz bardziej gęstniał, a wokół nich coraz częściej zaczęły owijać się bezlistne ciernie. Zrobiło się chłodno i mglisto - słowem - niepokojąco. W tej atmosferze dotarli aż do miejsca, które przypominało nawiedzoną hodowlę jeżyn - czarne krzaki rosnące gęsto obok siebie blokowały drogę wespół ze starymi, obalonymi drzewami, a wiatr wył dziko pomiędzy ich gałęziami.

Niebieskooki był zaintrygowany, ale rozsądek kazał mu odpuścić... Nie wiedział potrzeby włażenia w tę gęstwinę dla jednego strumienia. Choć z drugiej strony...

- To co teraz? - Zapytał Donatana chcąc poznać jego opinię. 

Jeżeli i on da spokój wrócą po swoich śladach i znów skierują się w stronę watahy. 

- Wielce intrygująca przyroda, nie sądzisz? - Don wreszcie przestał się skupiać jedynie na odgłosie i począł się rozglądać. Na jego twarzy malowała się dziwna radość i ożywienie. Najwyraźniej lubił takie klimaty. - Myślę, że niewielu takich było co przekroczyli owe trupie ciernie - Powiedział mimochodem wskazując na resztki zarośniętej drogi, a Finn jak najbardziej musiał przyznać mu rację. 

- Czy sugerujesz, że... Powinniśmy być pierwsi? - Zapytał niepewnie, podchodząc do towarzysza i przypatrując mu się uważnie.

- Jak najbardziej! - Wampir zaśmiał się w odpowiedzi i bez czekania wlazł z cierniste zarośla torując drogę młodszemu koledze. 

Kuło niemiłosiernie, ale wiedział, że jego rany prędzej się zagoją niżli te, których może nabawić się młodzik, więc było to najbardziej opłacalne rozwiązanie. Poza tym był tak zainteresowany ową tajemniczą wodą, że parę kolców tam czy tu nie robiło mu w tej chwili różnicy. Oczywiście dla zwykłego strumyczka nie fatygowałby się tak - ten tutejszy nie mógł być jednak zwyczajny. Donatan mógł to uchwycić tylko dzięki pewnemu doświadczeniu - ciecz, która wydawała te intrygujące pluski była zdecydowanie gęstsza niż normalna woda. A w naturze było to niepokojące zjawisko.

Finn? x3 Długo nie wiedziałam co tu mogę dodać aż wpadłam na to ~ Miłego wymyślania XD

Tak serio to nawet miałam pomysł co to może być... Ale post zrobił się już dość długi i myślałam, że jednak ciekawiej będzie jeśli Ty dokończysz i dodasz coś od siebie ;3